Niet de private investeringen en de dynamiek van het bedrijfsleven zijn de drijver van de Nederlandse kenniseconomie. Publiek geld is dat, zo laat de casus-Danone zien. Zijn er ook publieke voordelen?

Amsterdam verdiende 1,7 miljard euro aan de liberalisering van de energievoorziening. Met dat ‘gratis geld’ nam de stad grote risico’s bij nieuwe projecten.

Nederlandse universiteiten hebben miljarden geïnvesteerd in vastgoed. Ze lopen hierbij grote risico’s en de doelen – meer studenten en meer innovaties – worden zelden bereikt.

De liberalisering van de energiemarkt heeft door de jaren heen bij veel Limburgse overheden de kas behoorlijk gespekt. Hoe is dat geld besteed?

Met één druk op de knop zou het Amsterdamse stadsbestuur inzicht krijgen in de versnipperde financiële administratie. Het nieuwe ICT-systeem is een dure flop gebleken. Waarschuwingen werden genegeerd.

Provincies zijn in vergelijking met Rijk en gemeenten erg rijk. Vooral de verkoop van energiebedrijven spekte hun kassen. Nu Den Haag op hun geld aast, geven ze het snel uit of maken het onzichtbaar.

ICT-projecten kosten de rijksoverheid jaarlijks minstens een miljard meer dan begroot. Hoe ‘ons kent ons’ al decennialang een meer zakelijke verhouding in de weg staat.

Den Bosch verdiende ruim zevenhonderd miljoen euro aan zijn nutsbedrijven. Terwijl de stad bezuinigt op cultuur, amateursport en zorg gaat het Essent-geld vooral naar grote projecten.

Onaangepaste types worden verbannen naar containers aan de randen van de stad. De tuigdorpen, hufterhutten en asowoningen zijn de woonscholen van nu, maar dan zonder de opvoedgedachte.