Opheffing van het bordeelverbod, twintig jaar geleden, moest sekswerk in Nederland controleerbaarder en veiliger maken. Toch neemt het aantal officiële seksbedrijven af.

Sekswerkers en hun klanten negeren het verbod op het uitoefenen van ‘contactberoepen’. Ze blijven vaak uit financiële noodzaak aan het werk, ook na verplichte sluiting van de bordelen en seksclubs.

Het Waddenfonds moest de ideale uitruil worden: gas voor natuur. Inmiddels is bijna zeshonderd miljoen euro in het Waddengebied verjubeld zonder dat de natuur er beter van werd.

Eén op de vijf Brabantse boeren is wel eens benaderd door drugscriminelen voor verhuur van een schuur. Ruim negentig procent van hen meldt dat niet bij de politie.

Ooit werd de milieueffectrapportage (MER) in het leven geroepen om Nederland te beschermen tegen grote vervuilers. Maar de laatste tien jaar is het aantal rapportages gehalveerd.

De strijd tegen de ‘ondermijnende criminaliteit’ in Brabant kent na tien jaar nog nauwelijks resultaat. Bij de aanpak van drugscriminelen is iedereen verantwoordelijk, maar niemand de baas.

Twee onderzoekers van de Universiteit Maastricht verrijkten zichzelf middels een academisch bedrijfje. Ze droegen waardevolle patenten en antilichamen gratis over aan hun eigen bedrijven.

Rotterdam-Zuid moet in twintig jaar tijd naar het gemiddelde van de grote gemeenten worden geholpen. Maar het project is duur en technocratisch. En de bewoners hebben weinig te zeggen.

PostNL, Zeeman, Shell, Achmea – bedrijven en diensten gaan er in toenemende mate toe over om karakter, kwaliteiten en prestaties van hun werknemers digitaal te meten. Soms tot in het DNA.